کوچه افطاری

در این کوچه، آفتاب دیرتر غروب می‌کند…

سلطان زمین خاکی

آتون

کلاب که تا پیش از این شهره به نام درختان بلوطی بود که از میان تخته سنگ‌های سخت زاگرس سر بر می‌آورند، حالا با تلاش‌های طیبه که کم از معجزه رویش از میان تخته سنگ‌های سخت ندارد به اسم «طیبه آتون» شناخته می‌شود.

من نمی‌ایستم

هر چند فقط به پاهای ویلچر نشین و ذات مقاومش تکیه دارد و حتی هزینه‌های قابل توجه مسابقات را همسرش تأمین می‌کند، اما با هر سختی در میدان مانده است، روی «پاهای خواستن و توانستن» می‌ایستد اما هرگز از حرکت نمی‌ایستد.

پیشقدم

این روزها که زندگی با وجود همه گیری بیماری کرونا محدود شده، او با روحیه تهاجمی ای که در طی این سالها به دست آورده و آرامشی صبورانه که بدان آموخته شده، در مقابل ناشناخته ها مقاوم شده است.

به وقت تنهایی

یک خلا بزرگی از بدو تولد با آدم زاده میشود و رشد می کند، این خلا در هر دوره ای با چیزی یا کسی پر می شود. با مادر، برادر، همسر ، کار ، تحصیل و عشق .... اما تا همان لحظه ای که چشم ها بسته می شوند در آدم زبانه دارد.

به همین سادگی

روستا همه اش خیر است و برکت، لبخند است و امید، حرکت است و رشد که اینها همه در میان سختی ها و رنج ها و دشواری ها معنا می یابد نه در راحتی و آسودگی و آسانی.

دایره پرواز

دیسک را پرتاب می کند و چشم می دوزد تا اوج و فرود خواسته هایش را ببیند؛ 1چرخش، 2چرخش، 3 چرخش و پرتاب.

کرونا هست؛ نیست!

باز هم مصوبات سلامت دست به کار شدند و مشاغل درجه های پایین تر از یک را در شهرهای کرونا زده تعطیل کردند تا از جولان این ویروس که حالا چندملیتی شده

رمضانِ زیبا

اگرچه قرآن های مساجد گوشه نشین تر شدند ،اما قرآن های طاقچه هاعزیز تر شدند .نذورات و افطاری ها آرایششان تغییر کرد و بیرون بر شدند