کار تربیتی از جنس خون دل خوردن است، طیبه آتون با علم به این که تغییر در فرهنگ یک ملت به یکی دو روز نیست، قدم در راهی گذاشته که نتیجه‌اش سال‌ها بعد دیده خواهد شد و در اندیشه‌ها ماندگار. مساله او محدود به یک روستا نیست، همان‌طور که کارش صرفا سرگرم کردن چند کودک خردسال نیست. روزی که او انتخاب کرد برای کودکان روستا کتاب قصه بخواند، آینده‌ای را می‌دید که قرار است به دست همین کودکان تغییر کند. اینکه چه طور اندیشه و آگاهی در حصار بی بهرگی روستا از اولیات زندگی نمی‌ماند و اوج می‌گیرد تنها با درک استعداد‌ و شناخت ضرورت‌ها ممکن است. او توانسته از خلال همزادپنداری کودکانه با شخصیت‌های قصه‌ها، جهانی نو با بچه‌ها بسازد و در آن گفتگو و تعامل ( شنیدن) را تمرین کند و با استفاده از ساده‌ترین ابزار از دنیای هنر، نگاه کودکان روستا را فراتر از محیط کوچک زندگی‌شان وسعت دهد و آن‌ها را برای پذیرفتن نقش‌ها و مسئولیت‌های بزرگ آماده کند. کتاب خواندن در روستای «کلاب وسطی» صرف کتاب خواندن نیست که دایره واژگان را گسترش دهد و قدرت روان‌‌خوانی کودک را ارتقاء دهد. انتخاب کتاب هدفمند است، طرح درس اختصاصی دارد چون قرار است در خدمت پرورش و تربیت باشد. طیبه آتون می‌گوید: «اگر کتاب می‌خوانی باید آدم‌ها را بهتر بفهمی و درک کنی نه اینکه فکر کنی بیشتر می‌دانی.» روستای کلاب که تا پیش از این شهره به نام درختان بلوطی بود که از میان تخته سنگ‌های سخت زاگرس سر بر می‌آورند و برای ثمر دادن سالها صبر می‌کنند، حالا با تلاش‌های طیبه که کم از معجزه رویش از میان تخته سنگ‌های سخت ندارد به اسم «طیبه آتون» شناخته می‌شود.