هر کس از خود ارثی برای نسل بعدش به جا می‌گذارد که در نگاهش ارزشمند باشد. یکی زمین، یکی ماشین، دیگری کارخانه... اما هستند کسانی که بذر طیب عشق و محبت را در قلب فرزندانشان می‌کارند و عطر خوش آن از ثمره‌هایشان تا نسل‌ها بعد استشمام می‌شود.

آقا رضا رجبی از کودکی کنار صحنه نمایش مات شبیه‌خوانان می‌شد و وقتی که شبیه‌خوانان می‌خواندند: «آدم که شد به درگه حق توبه‌اش قبول/نام تو بود واسطه اندر میان، حسین» آواز غم حسین (ع) شیره جانش می‌شد. حالا چند سال است که این غم، گنج خانواده رجبی است و باارزش‌ترین ارثیه‌ای است که سینه‌به‌سینه به فرزندان می‌رسد و حتی هامین ۶ساله، کوچک‌ترین نوهٔ آقای رجبی در عالم کودکی‌اش اشعار تعزیه را می‌خواند.

آقا رضای صبور اهل فریاد نیست؛ اما تنها برای غم حسین (ع) وسط گود فریاد می‌زد. اینکه خودت غمت را به دست بگیری و در کوچه و بازار بچرخانی، روضه‌اش را بخوانی و میان‌داری کنی؛ نقشی است که ۴۵ سال است آقای رجبی جامه‌داری‌اش را می‌کند.

او موافق‌ترین مخالف‌خوان تعزیه است. هر چند هزار و اندی سال از ماجرای عاشورا و مصیبتش می‌گذرد؛ اما هر سال، او با قلب عزادارش وسط شلوغی‌های شهر، کربلا را تجربه می‌کند. هر سال در بزنگاه دوراهی انتخاب حسین (ع) و گندم ری می‌ماند، هر بار به‌جای حرمله سه شعبه به دستان لرزانش می‌گیرد و در آخر هر بار که شمر تعزیه می‌شود، تلاش می‌کند پایان ماجرا را عوض کند تا  این بار حسین‌ (ع) کشته نشود و به غارت نرود؛ اما باز نسخه تعزیه را به دستش می‌دهند و درحالی‌که با عجز می‌خواند: «نهال قامت او را ز پا بیندازید.» به شمشیرش تکیه می‌کند و برای مصیبت حسینش به‌اندازه تمام موافق خوان‌های تاریخ اشک می‌ریزد.