حزن شریف

خانه همان خانه است؛ اما کتیبه‌های عزا که آویخته می‌شوند، این دیوارها هستند که به پرچم‌ها و کتیبه‌ها تکیه می‌کنند و قرار است دست نامرئی کلمات روضه بیاید و دست بکشد روی سرِ خانه و عزادارانش و بشود مایه برکت زندگی.

کربلا یک روایت درخشان و تمام نشده است. روایتی مفصل که به برکت خون قهرمانانش هیچ‌گاه قدیمی نمی‌شود. در بخش‌هایی از تاریخ پر فراز و نشیب این روایت عظیم آمده است که بارها به حکم شاهان و حاکمان، پیداشدن بیماری‌های همه‌گیری مثل کرونا یا حتی جنگ‌ها و انقلاب‌ها، برگزاری مجالس عزاداری در مساجد و تکایا ممنوع شد؛ اما هربار آتش این غم مقدس، خانواده‌ها را عهده‌دار مراقبت از روضه کرد. روضه‌هایی که خودشان روایت منفعل نبودن‌اند.

عزاداری که وارد خانه‌ها شد، مادرها پرچم را به دست گرفتند و نسل به نسل آن را با خدمت به عزاداران سیدالشهدا‌ (علیه‌السلام) به کودکان خود سپردند. کودکانی که می‌دیدند کلمه‌های ساده وقتی در قالب روضه می‌نشینند، جان می‌گیرند و مهر حسین (علیه‌السلام) با هر نفسِ مهمان‌ها، روی تک‌تک دیوارهای خانه، جا خوش می‌کند. خانه همان خانه است؛ اما کتیبه‌های عزا که آویخته می‌شوند، این دیوارها هستند که به پرچم‌ها و کتیبه‌ها تکیه می‌کنند و قرار است دست نامرئی کلمات روضه بیاید و دست بکشد روی سرِ خانه و عزادارانش و بشود مایه برکت زندگی.

حالا چندین قرن است که همان بچه‌ها در طوفان حوادث مختلف، زیرِ بیرق‌هایِ عزایِ این غمِ محترم قد کشیده‌اند و مهر حسین (علیه‌السلام) را در سینه کودکان خود کاشته‌اند تا پرچم این روایتِ آزادگی با هیچ جبر و مانعی روی زمین نماند. پرچمی که در ساده‌ترین، کم‌خرج‌ترین و مخلص‌ترین محفل جهان یعنی «روضه‌های خانگی» برافراشته و پایدار مانده است. روضه‌هایی که باید بگذاریم دوباره مثل قدیم‌ترها دستمان را بگیرند تا در محرم حسین (علیه‌السلام) فکرمان لابه‌لای هیئت‌های بزرگ، مداح‌های مشهور و خطبای پرآوازه گم نشود. این مجموعه حاصل تلاشی چهارساله برای ثبت حلاوت روضه‌های خانگی در شهر قزوین است.