مجله مستند سو | خدا همان لحظه که ما در ناامیدترین حال ممکن هستیم، دستمان را می گیرد

چطور با افراد ارتباط برقرار می‌کنید و اجازه عکاسی می‌گیرید؟

من تقریباً پنج سال تجربه عکاسی داشتم اما از سال ۱۴۰۰ به شکل جدی‌تر وارد عرصه عکاسی مستند اجتماعی شدم. ابتدا که این کار را شروع کرده بودم، ارتباط گرفتن با آدم‌ها برایم بسیار سخت بود. اما الان این کار برای من راحت‌تر شده و تجربه بیشتری پیدا کرده‌ام. وقتی وارد یک خانه می‌شوید یا با فردی صحبت می‌کنید باید با او هم‌دل و هم‌صحبت شوید. این یک رابطه متقابل است. برای کسانی که این کار را انتخاب می‌کنند تلاش و پشتکار بسیار مهم است. باید موقعیت را به درستی بسنجیم تا بفهمیم که در هر لحظه چه واکنشی از خودمان نشان بدهیم. برای مثال در این پروژه، روزی که مادر شهید ترخیص می‌شدند، درد زیادی داشتند. من به عنوان همراه‌ایشان حضور داشتم و کاملاً فراموش کرده بودم که باید عکاسی کنم و در آن لحظه حال‌ایشان برای من مهمتر از عکاسی بود. وقتی درد‌ایشان کمتر شد من تازه دوربینم را دست گرفتم.  اینکه مادر خانواده بیمارستان بستری شدند چه تأثیری روی این مجموعه عکس گذاشت؟ شرایط برای شما سخت نشد؟ عکاسی در بیمارستان چالش زیادی برایم ایجاد کرد. قسمت مهمی از کار منتهی می‌شد به نذری که این خانواده داشتند و مادری که در بیمارستان بود. می‌خواستم این بخش داستان ها را هم ثبت کنم اما فرایند نامه‌نگاری واقعاً دشوار بود. درنهایت با موبایل عکاسی کردم. چالش دیگری هم که با آن روبه‌رو شدم در خانه بود. به نظر می‌رسید اعضای خانواده به علت بیماری و وضعیت جسمی مادرشان برای انجام پروژه عکاسی نگران بودند و با آن چالش داشتند؛  زمانی که مادر شهید به خانه بازگشتند و خواستم از‌ایشان عکس بگیرم به دلیل حال نامساعد مادرشان به من اجازه ورود به خانه را نمی‌دادند. تقریباً پانزده روز طول کشید تا بتوانم آن عکس را بگیرم. من هرروز صبح می‌رفتم و حال مادر را می‌پرسیدم و اجازه می‌گرفتم که از‌ایشان عکس بگیرم اما موفق نمی‌شدم. البته بخاطر بیماری مادر و شرایط خاص‌ایشان به خانواده حق می‌دهم. با وجود تمام سختی‌ها و چالش‌ها درنهایت توانستم ارتباط مؤثری با خانواده شادالوئی برقرار کنم و این پروژه را به اتمام برسانم.   

با توجه به عکس‌های مجموعه، بنظر می‌رسد که این مراسم «زنانه» بوده است. برای عکس گرفتن در هیئتی که فقط خانم‌ها حضور دارند به چالشی بر نخوردید؟

من با صاحب خانه هماهنگ کرده بودم که عکاسی کنم اما پوران خانم به من گفتند که باید اهالی محل رضایت داشته باشند. ابتدا با این مسأله به چالش خوردیم. در دو دهه‌ای که مراسم روضه برگزار شد. مداح دهه اول محرم ابتدا به عکاسی من اعتراض کردند و سؤالات زیادی از من پرسیدند. توضیح دادم که عکاس مستند اجتماعی هستم و برای ایام محرم پروژه‌ای انجام می‌دهم. درنهایت‌ با گفتگو راضی شدند. افرادی که در مراسم شرکت می‌کردند هم گاهی به من اجازه عکاسی نمی‌دادند. خانم‌ها معمولاً حساسیت بیشتری روی عکس دارند اما این قضیه با تعامل درست قابل حل است.