در دل بازار تهران، جایی پایین‌‌تر از چهارراه سیروس، میان مغازه‌های تودرتو، بین صدای تق و تق سماورسازها و عطر سوهان تازه، یک مغازه عدسی فروشی دو متری، در محله میانداری می‌کند. برکت نان و عدسی به وسعت دل مردم محله است و محال است بوی عدسی به مشام کسی بخورد و گرسنه از در مغازه رد شود. "رضا ارباب"، یکی از لوطی‌های قدیم تهران که سالهاست بی سر و صدا چراغ جوانمردی را در محله سیروس روشن نگه‌داشته، صاحب مغازه عدسی فروشی است. روی دیوارهای مغازه، قاب عکس‌هایی از زمین فوتبال‌، گواه جوانی پر شور و افتخارش است. گویی هر جا زمین خاکی در تهران وجود داشته، سنگ و کلوخش به پای رضا ارباب آشنا بوده است. اما یک حادثه او را از رؤیاهای جوانی‌اش دور نگه داشت. این ظاهر ماجرا است. او از آن روز به جای دنبال‌کردن توپ برای بازکردن گره مردم محله می‌دود و برای یک محل مردانگی می‌کند. او هنوز هم سلطان زمین‌های خاکی است هرچند ظاهر زمین قدری تغییر کرده و ناهمواری‌هایش متفاوت‌تر و عمیق‌تر شده است. رشته‌ای که مش رضا را به این جوانمردی وصل می‌کند، به عقیده او آقایی است که ته ته جوانمردی عالم است. او سال‌هاست ماه محرم لقب آشپز امام حسین را یدک می‌کشد و عطر نذری حسین (ع) را در محله پخش می‌کند.