چطور می‌توان روحیه مبارزه با موانع حوصله ستیز و  دشواری‌ها را در جوامع با دقتی خوب، فهمید و اندازه‌گذاری کرد؟! شاید یکی از بهترین و دردسترس‌ترین گزینه‌ها، همین چشم دوختن به ورزشکارانمان باشد؛ از آماتورهایشان گرفته تا حرفه‌ای‌ها و قهرمانان و نام‌آوران جهانی. بلای بیولوژیک ورزشگاه‌ها، سالن‌های تمرین و رقابت‌های ورزشی را در همه جای جهان به تعطیلی کشاند. کرونا سنگین‌ترین ضربه‌ها را به «صنعت ورزش» وارد آورد و تماشای یک رقابت ورزشی را در تلویزیون به فهرست حسرت‌های مردم اضافه کرد. «صنعت ورزش» زخم‌هایی عمیق و تاریخی برداشت و به قرنطینه رفت؛ اما در عوض ذات ورزش، پیراسته از «سرمایه» و آزاد از زرق و برق‌های فریبنده و حواشی بی‌معنا، بار دیگر فرصت درخشش یافت. پس ورزشکاران مبارزه و ستیز را ادامه دادند، بالای خرپشته‌ها وزنه زدند، لای ازدحام دیش و صفوف آنتن و ترافیک کولرهای آبی، نفس‌هایشان را به شماره انداختند، عرقشان می‌ریخت روی موزاییک‌های آخرین حیاطی که هنوز مبدل به پارکینگ نشده، حریف فرضی را توی آپارتمان‌ها بارها لت‌وپار کردند و اگر از بالا نگاهشان می‌کردی در شبِ آسفالت چشمک می‌زدند. ورزشکاران در قرنطینه هم به نام میهن و مردم و برای زندگی، بی‌سروصدا جنگیدند تا آماده و مهیا باشند. جنگاوری و مبارزه‌طلبی‌شان برای تاریخ و آینده به ثبت رسید.