در عراق به موتور سه چرخ می گویند ستوته. بانو غنده را این ستوته ها زیاد می برند سرمزارِ خلف. بعضی وقت ها چند بار در روز. هر بار که بغض به گلوی غنده پنجه بیاندازد، خدا علی الحساب یک فقره ستوته می فرستد تا مادر شهید را به وادی السلام برساند. خلف در سال 2015 هنوز بیست سالش نشده بود که در جنگ با دنباله های بنی امیه خونش با خاک تکریت آشنا شد. مرد جنگاور حشدالشعبی اما وصیت کرده بود چون شهادت قسمتش شد، همسرش باید ازدواج کند. وصی را هم غنده قرار داد. ام الشهید عروسش را دوباره عروس کرد و به عقد برادر نانتی خلف درآورد. حالا دیگر اسد یتیم نیست. غنده وصی خوبی بود برای شهیدش اما دلش قرار ندارد. با خود می گوید مصیبتم بزرگتر از مصیبت زینب (س) و ام البنین (س) که نیست و این طور خودش را تسکین می دهد. اما باز هم لازم است با ستوته برود به مزار و قبر خلف را بغل کند، در وادی السلام نوحه سر دهد و روضه بخواند. به وقت اربعین خانه اش در پس کوچه های وادی السلام می شود آشپزخانه ای برای تهیه طعام زوار. یومّا (مادر) آشپزی می کند و فرزندان از زوار پذیرایی می کنند.