خانه مامنی است برای آدم هایی که در بطن شلوغی های جهان به دل آن پناه می آورند. خانه ها متراژ های متفاوتی دارند، کوچک و بزرگ. اما در اطراف ما خانه هایی وجود دارند که مساحت و ظرفیتشان از متر و معیار محاسباتی ما خارج می‌شود. آنقدر بزرگ می‌شود که می‌تواند یک «حسینیه» را در دل خودش جا دهد و وسعتش به بزرگی نام آن شود. خانم فرزامی در شهر ارومیه سال‌ها پیش تصمیم گرفت دیگر صاحب خانه نباشد و خانه هاش را به کسی وقف و هدیه کند که از کودکی غم مهر او را با شیر از مادر گرفته بود.او خانه‌ را به نام صاحب جدیدش تغییر داد؛ «حسینیه ابوالفضل علیه‌السلام» ؛ حسینیه‌ای که نه تنها میزبان روضه‌ها است که جایی است برای شروع اتفا‌ق‌های ناب و همدلی‌ها.این «خانه» سال‌هاست گوشه انسی شده برای اهالی محله، همه اینجا را مثل خانه خودشان می‌دانند، چای دم‌ می‌کنند، رفت و روب می‌کنند، رخت سیاه بر خانه‌ می‌پوشانند، حاصل باغشان را پیشکش روضه می‌کنند. سالهاست که این خانه محفل انسی است برای  مودت و گره گشایی. اهالی حسینیه مرام صاحب آن را الگوی خود قراردادند؛ اول تمرین کردند واز جمع کوچک خود شروع کردند و حالا از یک محله و یا حتی اهالی شهرشان  گره گشایی می کنند. بزرگی  این خانه به اندازه بزرگی دل صاحبانش است. اینجا همه صاحب مجلس اند و این «خانه» در تمام سال عزادار «حسین علیه‌السلام» است.