در این روزگار که حقیقت هنر کم رنگ شده و هیاهویش مانده، هر آنکس که بتواند عشق و ایثار خفته در جانش را بیدار کند هنرمند است. حسن مهدی زاده اما یک قدم جلوتر رفته، هنرش را به کار گرفته است. او که روزها در قامت مهندس رزمی، در نقطه صفر مرزی، جاده می سازد، شبها بر تار و پود ترمه تئاتر، نقش می زند و در میانه این دو مربی رزمی است و گاهی هم آواز گروه سرود را رهبری می کند؛ بی شک جامع اضداد است.
مجنون وار گرد لیلی تئاتر شهر "گرمی" می گردد و هر بار نادیده گرفته می شود، نادیده که هیچ بایکوت می شود. گاهی تنها سالن شهر را هم از او دریغ می کنند. او می گوید:« اینها مهم نیست محل تمرین و اجرا می تواند هرجا باشد، آنچه برایم ارزشمند است آن است که توانسته ام برای کسانی که تا به حال تجربه بازیگری نداشته اند و حتی صحنه تئاتر را هم از نزدیک ندیده اند، فرصتی بسازم»
کشاورز، دستفروش، دانشجو، شاگرد مغازه، سرباز، دانش آموز بازیگران تئاتر گروه هنری "ترمه" هستند، ترمه ای که سال 96 دوباره رونق گرفت تا پناه شان باشد شاید هم امید و آینده شان.
سختی های راه زیادند، جاده ها زیادی صعب العبور شده اند، اما حسن مهدی زاده جان سخت تر از این حرف هاست که درجا بزند او حتی به قدر لحظه ای نمی ایستد و منتظر کسی نمی ماند، او هنرمند است، مسیر را هموار می کند و پیش می رود.
نظرتان را درباره این مطلب بنویسید !
ارسال دیدگاه