دختر پر شور و جوان بسکتبالیست، از همان اول کمال‌گرا بود. برای دویدن و ورزش‌کردن پاهای بیقراری داشت. یک جا بند نبود، اما زندگی در یک لحظه، آن دختر پرشور را به ته دره هول داد. زور زندگی یک جا برایش پشت پا گرفت. پیچ و خم جاده، تصادفی را برایش رقم زد و پسر کوچکش را از او گرفت و البته پاهایش را. بعد از این‌همه دویدن، نشست اما چه نشستنی به جبر. در جوانی غم فرزند دیدن روح را مچاله می کند اما بزرگ. غم زمین‌گیرش کرد اما پاگیر نه. او غم بزرگی که گریبان‌گیر شده بود را به کاری بزرگ تبدیل کرد. بعد از چند سال روی ویلچر قد راست کرد و تصمیم گرفت دوباره به ورزش برگردد. دختر کمال‌گرای گذشته به لطف زندگی و تجربه‌های سختی که از سر گذرانده، همچنان آن خواستن و قدرت و کمال گرایی را با خود دارد او به صورت حرفه‌ای تیراندازی را دنبال می‌کند و خودش را برای مسابقات آماده می‌سازد. هر چند فقط به پاهای ویلچر نشین و ذات مقاومش تکیه دارد و حتی هزینه‌های قابل توجه مسابقات را همسرش تأمین می‌کند، اما با هر سختی در میدان مانده است، روی «پاهای خواستن و توانستن» می‌ایستد اما هرگز از حرکت نمی‌ایستد. او شکست؛ اما از بهم چسباندن شکست هایش بلور ساخت. غمش او را بزرگ کرد تا کار درست را رقم بزند.